Column Jacques Giesen: Kwekken met gelijkluidende visies

Kwekken met gelijkluidende visies

De ratten verlaten het zinkende Nederlandse politieke schip massaal. Het aantal vluchters beslaat intussen een hele bladzijde. Grote namen als Rutte en Kaag, maar ook het kleiner grut: allemaal zijn ze met de staart tussen de benen vertrokken, op weg naar mooie nieuwe banen met hetzelfde of meer salaris.

In het maatschappelijk veld zullen ze opduiken met prachtige vergezichten voor de organisatie waar ze nu wel eens zullen laten zien waartoe ze in staat zijn. In de politiek lukte dat niet. Nu wel? Het gestroomlijnd uitventen van rijbewijzen sinds Pechtold ging echt nog niet vanzelf. Om nog maar te zwijgen van de nog steeds niet geziene verbeteringen van het treinverkeer met Koolmees aan het roer. Helaas, er ontstaan nog steeds kleine en grote rampen bij de eens zo glorierijke Nederlandse Spoorwegen.

Ik ben er zeker van dat alle nieuwe, frisse gezichten die voor onze stem moeten strijden op 22 november slechts ellendige vergezichten kunnen ontwaren in een politiek landschap dat al sinds meer dan twintig jaar wordt gekastijd door zowel liberale als socialistische en christelijke inzichten over het geloof dat de overheid alles aan de markt moet overlaten.

Winst en veel verkeerd gevoel voor wat bedrijfsmatig werken betekent (meer salaris, rationalisering, fusies, de mens op de laatste plaats) werd leidend in het managementwereldje en de horizon van de CEO’s reikte niet verder dan het eigen bedrijf met leuke winsten voor de aandeelhouders. De overheid
verkwanselde het spoor, de ziekenhuizen, de scholen, de kantonnier in de gemeente, de politieagent om de hoek, de kinderopvang en vult u zelf maar aan.

De nieuwe politieke gedachten in de partijprogramma’s zijn samen te vatten als: bestaanszekerheid, de boeren in het gareel zonder ruzie, veel aandacht voor de regio, het aanwakkeren van een hernieuwd gemeenschapsgevoel en vooral goed naar burgers luisteren. Er is optimisme mogelijk omdat de meeste partijen, zeker de groten, kwekken met gelijkluidende visies. De coalitie is rond zou je zeggen.

Welk rood kruisje we bij welke partij zetten maakt niets meer uit, ze blazen dezelfde melodieën in lichte variaties. En weet u wat het ergste is? Ik ben daardoor verplicht om mijn gevoelens in te schakelen en niet mijn hersens want het is koekoek een zang. Wie doet mijn hoop op een beter Nederland opflakkeren door een voor mij begeesterde uitstraling? Laat ik in ieder geval wel
duidelijk zijn over Mona Keizer. Dat kan echt niet. De BBB lijkt nu meer op een komisch duo: Caroline en Mona. En verder voel ik nog geen verhoogde gevoeligheid voor wie dan ook op de nu bekende lijsten.

Wie zal mijn sympathie verwerven? Moet ik sentimenteel worden? Me laten inpakken door de altijd onbetrouwbare gevaarlijke intuïtie 'die kan het, die spreekt mij aan'? Jammer, voor mijn hersenen.

Jacques Giesen